Hep düşünmüşümdür, bir
insanın ölmeden önce ölmüş gibi olması tam anlamıyla nasıl olur diye? Zira bu
bakış açısı ve ruh hali kişiye bir güzellik, olgunluk ve derinlik katar. Her
koşanın varacağı bir hedef, bir bitiş çizgisi, son noktası vardır. Her hayat
sahibinin de varacağı son nokta da ölümdür.
Her nefis
ölümü tadıcıdır; sonra Bize döndürüleceksiniz" (Ankebut Suresi, 57) ayetinde bildirildiği gibi hepimiz bir gün ölüm anını yaşayacağız.
Biliyorum,
bir çoğunuz ölümden bahsetmemi, ölüm hakkında düşünmeyi istemiyorsunuz. İnsan
ruhunda sevilmeyen, istenmeyen şeyleri düşünmemek, yok kabul etmek gibi bir
eğilim var. Bu durum özellikle ölüm söz konusu olunca iyice belirginleşiyor.
Oysa bu bir kaçıştan başka bir şey değil. Şu ana kadar yaşayan tüm insanların öldüğü
gibi bugün yaşayan ve bundan sonra yaşayacak olan insanların da tümü ölümü
tadacak. Peki bu kadar kesin olan, üstelikte mutlaka günün birinde karşılacak
bu gerçeği neden insan kendisinden uzak görmek ister?
De ki: "Elbette sizin kendisinden
kaçtığınız ölüm, şüphesiz sizinle karşılaşıp-buluşacaktır. Sonra gaybı da,
müşahede edilebileni de bilen (Allah)a döndürüleceksiniz; O da size
yaptıklarınızı haber verecektir." (Cuma Suresi, 8)
İşte şimdi ben de ölmeden önce öldüm cenazeme bakıyorum. Görüyorum ki bana yakın olan her şey ölüm gelince beni terk etmiş, etraf karanlık, dünyada güçlü gördüğüm insanlar, sevdiklerim, eşim, dostum, arkadaşlarım, kısacası çevremdeki insanların hiç birini göremiyorum, kimse yok ve yapayalnızım. Dünyadan yanıma alabildiğim sadece beyaz kefenim. Evim, arabam, malım, mülküm, banka hesaplarım hepsini geride bırakmışım.
Tüm hayati
fonksiyonlarım durmuş, bir saniye önce canlı olan bedenim bir saniye sonra
hereketsiz orada yatıyor. Birazdan ölü bedenimi kefene sarılıp tabuta
koyacaklar, mezarım kazılacak, toprağa atılacak ve üzeri iyice örtülecek, sevdiklerim
tekrar hayatlarına geri dönecek, hatta bir süre sonra akıllarına bile
gelmeyeceğim. Artık bundan sonra, ölmeden önceki yaşamımın bir saniyesine bile
geri dönme imkanım olmayacak. Dünyada çok kıymet verdiğim bedenim bir süre
sonra mezarda çürüyüp iskelet haline gelip sonra toprak olurken benimle
birlikte gelen yalnızca Allah'a olan imanım, bekleyeceğim tek şey ise Allah’ın rahmeti
olacak.
Rabbim dileseydi,
son derece güzel yaratılmış insan vücudu öldükten sonra bu hale gelmeyebilirdi.
Belli ki bunun çok büyük bir anlamı ve hikmeti var. Her insan tıpkı benim yaptığım gibi, ölmeden önce ölüp, bedeninin
ölümüne bakmalı, bu geçici dünyada adeta sonsuza kadar kalacakmış gibi
sahiplendiği ve bütün arzularına boyun eğdiği bedeninin akıbeti hakkında
düşünmelidir.
İmanını, derinliğini,
Allah korkusunu ve sevgisini her zaman örnek aldığım Sevgili Üstadımız
Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri de ölmeden önce ölmüş, kendi cenazesini,
tabutunu görmüştür:
“Yakın bir zamanda ben kefenimi giydim, tabutuma
bindim, dostlarımla veda eyledim. Kabrime teveccüh edip giderken, senin
dergâh-ı Rahmetinde, cenazemin lisan-ı hâliyle (cenazemin hal diliyle), ruhumun
lisan-ı kaliyle (ruhumun söz diliyle) bağırarak derim: El-amân el-amân! Yâ
Hannân! Yâ Mennân! Beni günahlarımın hacâletinden (utancından) kurtar! İşte
kabrimin başına ulaştım, boynuma kefenimi takıp kabrimin başında uzanan
cismimin üzerine durdum. Başımı dergâh-ı Rahmetine kaldırıp bütün kuvvetimle
feryad edip nida ediyorum (sesleniyordum): El-amân el-amân! Yâ Hannân! Yâ
Mennân! Beni günahlarımın ağır yüklerinden hâlas eyle! İşte kabrime girdim,
kefenime sarıldım. Teşyî'ciler (uğurlayanlar) beni bırakıp gittiler. Senin afv
ü Rahmetini intizar ediyorum (bekliyorum)...” (Lemalar, 120)
