Alkış mı bekliyorsunuz?

Her insanın hayatta örnek aldığı, benzemeye çalıştığı kişiler vardır. Oysa insanın asıl özenmesi, benzemek için gayret göstermesi gereken kişiler, Mübarek Peygamberimiz Hz. Muhammed (sav) ve Kuran’da örnek olarak gösterilen diğer peygamberlerdir. Esas olan hal ve tavırlarımızda, aldığımız kararlarda ve ahlak anlayışımızda gücümüzün yettiğinin en fazlasıyla,  elimizden ne geliyorsa, bu mübarek kullara benzemek için gayret göstermektir.  Zira bizim yaratılış amacımız Rabbimiz'in rızasını, rahmetini ve cennetini kazanabilmektir.

Peygamberler çok fazla zorluk yaşamış, iftiraya uğramış, dinsizler, müşrikler, münafıklar tarafından baskıya maruz kalmış, çeşitli tuzaklarla karşılaşmışlardır. Kimi zaman bu mübarek insanlara deli kimi zaman büyücü gibi iftiralarda bulunulmuş, hiç suçları olmadığı halde yıllarca hapislerde yatmak durumunda bırakılmış, kimisi ateşe atılmış, kimisi de kavmin önde gelenleri tarafından şehit edilmiştir.

Peygamberlerin ahlakına baktığımızda her koşulda mutlaka Allah’ın rızasını gözettiklerini, hangi şart altında olurlarsa olsunlar tavırlarının asla değişmediğini görüyoruz. Peygamberler Allah’ın kendilerini denemek için yarattığı özel çileli ortamlardan hiç bir şekilde şikayetçi olmamış, karşılaştıkları zorluklar onların her zaman Allah’a olan yakınlıklarını ve teslimiyetlerini artırmış, kararlı mücadelelerinden asla vazgeçmemişlerdir.

Bugün biz de İslam ahlakının tüm dünyaya yayılması için yaptığımız bu fikri mücadelede Peygamberlerin yaşadığı gibi zorluklara maruz kalabilir, çeşitli tuzak, fitne ve iftiralar ile karşılaşarak zorluk ve çile dolu bir yaşantı sürebiliriz. Ama bu bizi asla yıldırmamalı, aksine doğru bildiğimiz değerleri anlatma konusunda kararlı ve cesur olmalıyız, insanların ve toplumların rızasını gözetmemeli, hak yolunda kimi zaman yığınları karşımıza almamız gerekse bile, mutlaka adaletten yana tavrımızı koymalıyız. Kısacası, önümüze çıkan engellerden asla yılmamalı, yaptığımız işlerden alkış beklememeliyiz.

Firavunlar, Nemrutlar mutlaka olmalı

Günümüzdeki bir çok insan kendisinin iyi bir insan olduğunu, çevresi tarafından tam olarak anlaşılamadığını söyler ve bu durumdan sürekli yakınır. Tamam diyelim ki güzel ahlaklı bir kişisiniz... Herkesin sizi iyi olarak bilmesini, yaptığınız iyiliklerin görülmesini istiyorsanız, hatta size karşı herkesin mükemmel davranmasını, büyük kitleler tarafından takdir edilmeyi, olumsuz bir olayla karşılaşmamayı bekliyorsanız  sonunda hayal kırıklığı yaşayabilirsiniz.

Çünkü biz bu dünyaya imtihan olmaya geldik. İyilerin ve kötülerin ayrılması için özel bir sınava tabi tutuluyoruz. Bu Allah’ın bir sünneti, Adetullahı... Rabbimiz, bu sırrı bizlere Kuran’daki ayetlerde “Allah’ın sünnetinde bir değişiklik bulamazsınız” şeklinde bildirilmiştir.

Örneğin Peygamberimiz (sav), yaptığı mücadelelerde o dönemin müşrik toplumu tarafından hiç bir şekilde takdir görmemiştir, aksine yaptığı onca güzelliğe rağmen kavminden genellikle düşmanlık görmüş,  ağır baskı ve saldırılara uğramıştır.  Üzerine deve işkembesi, dikenli çalı atılmıştır. Fakat Peygamberimiz (sav)’in karşılaştığı zahiren olumsuz gibi görünen olaylar mübarek Peygamberimiz Hz. Muhammed (sav)’ın Allah katındaki manevi derecelerini yükselmiştir.
Peygamberimizin yaşadığı imtihanlar, Peygamberliğinin bir gereği olarak Allah tarafından özellikle yaratılmıştır. Peygamberimizin üstün ahlakının görülmesi için Uhud savaşı, Hendek  savaşı mutlaka olmalıdır, inkarcılar, ateistler, müşrikler, münafıklar mutlaka bulunmalıdır. Müslümanlara muhalif kişiler imtihan gereği mutlaka olacaktır, ihlaslı müminleri yok etmeye, dağıtmaya çalışanlar çıkacaktır, Müslümanların İslam ahlakını tüm dünyaya yaymak için yaptıkları hayırlı faaliyetleri engellemeye çalışanlar çıkacak ki mücadele ortamı olsun.

Bu yüzden Müslümanın karşıtı olması da yine Müslüman için bir nimettir. Nimet olan bir şeyi külfet olarak görmemiz yanlış olur. Bu nedenle Müslüman her zorluğu kendisi için bir sevap kaynağı olarak görmelidir. Bu bakış açısıyla bakan Müslüman karşılaştığı zorlukları, haksızlıkları, imtihanları değerlendirerek kendisine “ırmak” gibi sürekli sevap akmasına vesile olur.

Biz aynı zamanda, cennete girmeden önce dünyaya eğitilmeye geldik.

Eğitim için Nemrutlar, Firavunlar gibi zalimlere ihtiyaç vardır. Eğitim için kötü insanların, kafirlerin, münafıkların, müşriklerin olması gerekir. İnsanlar, iyi ile kötüyü, güzel ile çirkini kıyasladıklarında aradaki farkı çok net görürler.

Kötü olursa iyinin kıymeti ortaya çıkar, Firavun olursa Musa’nın değeri anlaşılır.  Kısacası; dünya hayatındaki imtihanın bir gereği olarak Firavunların ve Nemrutların mutlaka olması gerekir.

Tunus için formül nedir?

Eskiden Tunus denildiğinde, genellikle halkın çok muhafazakar olduğu, dinlerini rahatlıkla yaşadıkları düşünülürdü. Oysa durum dışardan göründüğü gibi değildi. Tunus halkı Bin Ali’nin 23 yıllık diktatör rejimi içinde dinlerini rahat yaşayamadıklarını, aksine hep engellendiklerini, ancak devrimden sonra dinlerini rahat yaşamaya başladıklarını, yeni neslin bundan sonra daha dindar ve özgür yetişeceğini umduklarını dile getiriyorlar.

Tunus halkı gelecekten umutlu, kavga, çatışma, gerginlik değil, özgürlük, demokrasi ve sükunet istiyor. Diktatör rejimi ile günümüz kıyaslandığında Tunus halkı artık daha fazla ifade özgürlüğüne sahip, fakat yaklaşık 3 yıl önce sokaklara dökülen halk istediklerini tam anlamıyla elde etmiş değil, bir başka deyişle devrim Tunus halkına tam anlamıyla istediğini vermedi. İşsizlik hala devam ediyor. Muhalefette ve medyanın çeşitli katmanlarında eski rejimin kalıntıları hala var. Eski rejim devam ettikçe Tunus’a tam anlamıyla demokrasi gelemez. Adil seçimler yapılır, İslami bir parti kazanırsa Tunus’taki demokrasi geçişi büyük bir tehlikeyle karşı karşıya kalabilir, her ne kadar halk istemese de tıpkı Mısır’daki gibi bir darbe söz konusu olabilir.

Genç nüfusun beklentilerini karşılayacak formül şu anki hükümetin elinde yok. Nahda değil kim başa gelirse gelsin çözüm olmaz, bu şekilde Tunus’a tam anlamıyla demokrasi gelmez.

Güzel bir gelişme olarak şu an Tunus’taki devrimci gençlerin büyük çoğunluğu birleşmekten yana. Örneğin, genç devrimci Ahmet Çelebi birleşme isteğini şu şekilde dile getiriyor;

 “Devrimin en önemli ideali onurlu ve özgür bir hayat sürmekti. Seçimlerin sonucunda görüldü ki halkımız tek çare olarak İslam’ı görüyor. İslam dünyası birleşmeli, Müslümanlar tek vücut olmalı, Seleficisiyle, Nahdacısıyla tüm Müslümanlar birleşmelidir, ayrı olduğumuzda bundan en fazla İslam düşmanları faydalanır” diyor.

Gerçekten de Tunus için sihirli formül Müslümanların birleşmesidir. Tunuslu gençler İttihad-ı İslam’ı istemeye devam etsinler, zira Müslümanların birleşmesi sadece Tunus için değil Filistin, Mısır, Fas, Cezayir, Libya, kısacası tüm Ortadoğu, İslam dünyası ve diğer ülkelerin kurtuluşu, mutluluk ve refahı anlamına gelir.

Hücreleri besleyen kan mıdır, sevgi mi?

İnsan her ne kadar bedenini sahiplense de ruhu alıp başını gittiğinde “ben” sandığı bedeni çaresizce olduğu yere yığılıp kalıyor. Demek ki ruh, tüm bedene hakim.

Şimdi size bilmediğiniz bir sır vereceğim. Hücrelerimiz sadece kanla beslenmezler, sevgi de en az kan kadar hayati bir ihtiyaçtır onlar için. Aynı şekilde ruhumuz da hücrelerimiz gibi iman ve sevgiyle beslenir. -Allah’ın izniyle- ruhumuz sevgiyi yakıt olarak kullanıp hücrelerimizi ve bedenimizi besler, canlı ve zinde tutup, hayatta kalmalarını sağlar. Ama nedense insanların çoğu bu gerçeği göz ardı ederek yaşamayı tercih ediyorlar.

Yolda giderken insanların gözlerini dikkatlice inceleyin, büyük bir çoğunluğunun sevgisiz ve bomboş baktığını göreceksiniz. Hasetlik, kıskançlık, güvensizlik, rekabet ruhu, gelecek korkusu, Alllah’a teslimiyetsizlik, hepsi birleşince bu gerilime, ne gözleri, ne ruhları, ne de bedenleri dayanabiliyor. Doğal olarak insanın hücreleri de isyan ediyor. Bakışı, sesi, sağlığı, mantığı da bozuluyor. Hayattan zevk alamaz hale gelip insanlardan öfke duymaya başlıyor.

Nefislerine uyarak sevgisizliği yaşayan bu kişiler, yaşamları boyunca kendilerine ve çevrelerine hem maddi hem de manevi yönden zarar veriyorlar. Böyle kişilerin bakışları tıpkı ölü bir balığın bakışı gibi donuk hale geliyor. Sevgisiz, ruhsuz, sanki robotlaşmış gibi...

Sevgisiz bir yaşamda, insanın fıtratı bozuluyor, ruh mahvoluyor, yapamıyor, bedenden hemen kurtulmak istiyor. İstedikleri mutluluğu yanlış kavşaklarda arayan bu tarz kişiler bir anlamda ruhlarını öldürerek, zamanla sinirsel ve bedensel bozukluklar da yaşamaya başlıyorlar. Bu zihniyet ve bakış açısına sahip kişilerin bir süre sonra eti, kemiği çürüyor, saçı zayıflıyor, sağlığı bozuluyor,  Aklı gidip, beyni çalışmaz hale geliyor. Yaşadığı sevgisizlik, şefkatsizlik hücrelerini öldürüp toksin etkisi yapıyor.  En sağlam vücut bile bu sevgisizliğe dayanamıyor. Beyninin fonksiyonları bozuluyor ve hatta insan düşünme kabiliyetini bile yitirebiliyor.

Sevgisiz ve imansız kişiler hiçbir şeyden zevk alamaz çevresindeki nimetleri göremez hale geliyorlar. Yaptıkları tek şey içlerindeki sıkıntıdan kurtulmaya çalışmak oluyor. İşte iman gidince, sevgisizlik tüm vücudu kaplayıp insanın bünyesini kolaylıkla çökertiyor.

Kısacası; Sevgisizlik ve imansızlık insanların hücrelerini öldürüyor, kanını donduruyor, aklını örtüyor. Böyle insanlardan oluşan toplumda sevgi, saygı kalmıyor, sanat ölüyor, demokrasi yok oluyor, ekonomi bozuluyor.  Başka bir deyişle dünyadaki tüm sıkıntıların temel nedeni sevgisizlik... Sevgisiz insanlar, içinde bulunduğu toplumu ve ülkeyi, tüm dünyayı felç ediyor. O halde hücrelerimizi sadece kanla değil sevgi ve imanla besleyelim artık...